พระไตรปิฏกฉบับมจร. เล่มที่ 7 หน้าที่ 212

พระไตรปิฏกฉบับมจร. เล่มที่ 7
<< | หน้าที่ 212 | >>

ผู้มีจิตประทุษร้าย ไม่มีความเอื้อเฟื้อ

รูปใดเบียดเบียนตถาคตผู้เสด็จไปดี มีพระทัยสงบ

ด้วยการกล่าวตำหนิ การตำหนิพระองค์ย่อมฟังไม่ขึ้น

เปรียบเหมือนผู้ที่ตั้งใจประทุษร้ายมหาสมุทร

ด้วยยาพิษจำนวนเป็นหม้อ เขาไม่อาจประทุษร้ายได้

เพราะมหาสมุทรน่ากลัว

ภิกษุผู้ดำเนินตามมรรคาของพระพุทธเจ้า

หรือพระสาวกพึงถึงความสิ้นทุกข์ได้

บัณฑิตทำพระพุทธเจ้าหรือพระสาวก

ให้เป็นกัลยาณมิตรและคบหาท่านเหล่านั้น”







{๔๐๔} [๓๕๑] ครั้งนั้น ท่านพระอุบาลีเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ครั้นแล้ว ถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาค นั่ง ณ ที่สมควร ได้กราบทูลดังนี้ว่า “พระพุทธเจ้าข้า ที่เรียกว่า ‘สังฆราชี สังฆราชี(ความร้าวรานแห่งสงฆ์)’ ด้วยอาการเพียงไรจึงเป็น สังฆราชี แต่ไม่เป็นสังฆเภท(ความแตกแยกแห่งสงฆ์)ก็และด้วยอาการเพียงไร จึงเป็นทั้ง สังฆราชีและสังฆเภท”



๑. อุบาลี ฝ่ายหนึ่ง มีภิกษุ ๑ รูป อีกฝ่ายหนึ่ง มีภิกษุ ๒ รูป รูปที่ ๔ ประกาศให้จับสลากว่า ‘นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็น