พระไตรปิฏกฉบับมจร. เล่มที่ 4 หน้าที่ 169

พระไตรปิฏกฉบับมจร. เล่มที่ 4
<< | หน้าที่ 169 | >>

๗. เจตนางดเว้นจากการฟ้อนรำ ขับร้อง บรรเลงดนตรีและดูการละเล่น อันเป็นข้าศึกต่อพรหมจรรย์

๘. เจตนางดเว้นจากการทัดทรงดอกไม้ของหอมและเครื่องลูบไล้ซึ่งใช้ เป็นเครื่องประดับตกแต่ง

๙. เจตนางดเว้นจากที่นอนสูงและที่นอนใหญ่

๑๐. เจตนางดเว้นจากการรับทองและเงิน

ภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตสิกขาบท ๑๐ เหล่านี้แก่สามเณร และให้สามเณร ศึกษาในสิกขาบท ๑๐ เหล่านี้”





{๑๒๑} [๑๐๗] สมัยนั้น สามเณรทั้งหลายไม่มีความเคารพ ไม่มีความยำเกรง มีความ ประพฤติไม่เข้ากันกับภิกษุทั้งหลาย

ภิกษุทั้งหลายพากันตำหนิ ประณาม โพนทะนาว่า “ไฉนพวกสามเณรจึงได้ ไม่มีความเคารพ ไม่มีความยำเกรง มีความประพฤติไม่เข้ากันกับภิกษุทั้งหลายเล่า” จึงกราบทูลเรื่องนี้ให้พระผู้มีพระภาคทรงทราบ

พระผู้มีพระภาครับสั่งว่า “ภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตให้ลงทัณฑกรรมแก่ สามเณรผู้ประกอบด้วยองค์ ๕ คือ

๑. พยายามเพื่อความเสื่อมลาภแก่ภิกษุทั้งหลาย

๒. พยายามเพื่อความพินาศแก่ภิกษุทั้งหลาย

๓. พยายามเพื่อความอยู่ไม่ได้แก่ภิกษุทั้งหลาย

๔. ด่า บริภาษภิกษุทั้งหลาย

๕. ยุยงภิกษุกับภิกษุให้แตกกัน

ภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตให้ลงทัณฑกรรมแก่สามเณรผู้ประกอบด้วยองค์ ๕ เหล่านี้”