พระไตรปิฏกฉบับมจร. เล่มที่ 4 หน้าที่ 122

พระไตรปิฏกฉบับมจร. เล่มที่ 4
<< | หน้าที่ 122 | >>

{๙๗} [๘๓] สมัยนั้น เมื่ออุปัชฌาย์และอาจารย์หลีกไปก็ดี สึกเสียก็ดี มรณภาพ ก็ดี ไปเข้ารีตเดียรถีย์ก็ดี ภิกษุทั้งหลายไม่รู้ว่านิสสัยระงับ จึงนำเรื่องนี้ไปกราบทูล พระผู้มีพระภาคให้ทรงทราบ

พระผู้มีพระภาครับสั่งว่า “ภิกษุทั้งหลาย นิสสัยระงับจากอุปัชฌาย์ ๕ ประการ เหล่านี้ คือ

๑. อุปัชฌาย์หลีกไป

๒. อุปัชฌาย์สึก

๓. อุปัชฌาย์มรณภาพ

๔. อุปัชฌาย์ไปเข้ารีตเดียรถีย์

๕. อุปัชฌาย์สั่งบังคับ

ภิกษุทั้งหลาย นิสสัยระงับจากอุปัชฌาย์ ๕ ประการเหล่านี้

ภิกษุทั้งหลาย นิสสัยระงับจากอาจารย์ ๖ ประการเหล่านี้ คือ

๑. อาจารย์หลีกไป

๒. อาจารย์สึก

๓. อาจารย์มรณภาพ

๔. อาจารย์ไปเข้ารีตเดียรถีย์

๕. อาจารย์สั่งบังคับ

๖. สัทธิวิหาริก์ไปเข้าร่วมกับ







๑ ไปเข้าร่วมกับอุปัชฌาย์ คือเมื่อสัทธิวิหาริกได้พบเห็นอุปัชฌาย์เที่ยวบิณฑบาต ได้ยินอุปัชฌาย์แสดง ธรรมจำเสียงอุปัชฌาย์ได้นิสสัยระงับจากอาจารย์ (วิ.อ. ๓/๘๓/๔๗)