พระไตรปิฏกฉบับมจร. เล่มที่ 3 หน้าที่ 237

พระไตรปิฏกฉบับมจร. เล่มที่ 3
<< | หน้าที่ 237 | >>

[๙๗๔] ก็ภิกษุณีใดจำพรรษาแล้ว ไม่หลีกจาริกไป โดยที่สุดแม้สิ้นระยะ ทาง ๕-๖ โยชน์ ต้องอาบัติปาจิตตีย์ ๑





{๒๙๓} [๙๗๕] คำว่า ก็ ... ใด คือ ผู้ใด ผู้เช่นใด ฯลฯ นี้ที่พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ก็ ... ใด

คำว่า ภิกษุณี มีอธิบายว่า ชื่อว่าภิกษุณี เพราะเป็นผู้ขอ ฯลฯ นี้ที่พระผู้มี พระภาคทรงประสงค์เอาว่า ภิกษุณี ในความหมายนี้

ที่ชื่อว่า จำพรรษาแล้ว คือ อยู่จำพรรษาต้น ๓ เดือน หรือตลอด พรรษาหลัง ๓ เดือน พอทอดธุระว่า “เราจะไม่หลีกจาริกไปโดยที่สุดแม้สิ้นระยะทาง ๕-๖ โยชน์” ต้องอาบัติปาจิตตีย์



ภิกษุณีต่อไปนี้ไม่ต้องอาบัติ คือ

{๒๙๔} [๙๗๖] ๑. ภิกษุณีไม่จาริกไปเมื่อมีอันตราย

๒. ภิกษุณีแสวงหาภิกษุณีผู้เป็นเพื่อนไม่ได้

๓. ภิกษุณีเป็นไข้

๔. ภิกษุณีผู้มีเหตุขัดข้อง

๕. ภิกษุณีวิกลจริต

๖. ภิกษุณีต้นบัญญัติ





๑ ภิกษุณีออกพรรษาแล้ว เดินทางไปได้เพียง ๓ โยชน์แล้วกลับสำนักเดิมโดยใช้เส้นทางใหม่ นับว่าได้หลีก จาริกไปสิ้นระยะทาง ๖ โยชน์ (กงฺขา.อ. ๓๘๓)